Οι βασικές συχνότητες καταγραφής είναι οι α, β, θ και δ που πήραν τις ονομασίες τους από το ελληνικό αλφάβητο και κάθε μια χαρακτηρίζεται από έναν ειδικό αριθμό κυμάτων σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.
Εικόνα 2 Τυπικά ηλεκτροεγκεφαλογραφικά κύματα με τις φυσιολογικές συχνότητες α και τις παθολογικές β.
Αξιοσημείωτο είναι ότι οι συχνότητες αυτές μπορεί να προκληθούν από κάθε κύτταρο ή ομάδα εγκεφαλικών κυττάρων και δηλώνουν ανάλογα με τον τρόπο εμφάνισής τους το μέρος απαγωγής τους και τον τρόπο λειτουργίας του χώρου προέλευσής τους. Δηλαδή, αλλιώς εμφανίζονται σε ώρα ηρεμίας, άλλη εμφάνιση έχουν σε ψυχική διαταραχή στον ύπνο ή μετά από μια εγκεφαλική βλάβη.
Εικόνα 3 Χαρτογράφηση εγκεφάλου με κατανομή των δυναμικών κατά εγκεφαλική περιοχή.
Ακόμη και τα κύματα που πηγάζουν από την ίδια περιοχή ανάλογα με το βιορυθμό στη διάρκεια της ημέρας κάνουν παραλλαγές που ανταποκρίνονται σε διάφορες λειτουργίες του εγκεφάλου π.χ. ύπνος, εγρήγορση, σκέψη, βαθειά συλλογή, αντίφαση.
Η καταγραφή και η μελέτη των συχνοτήτων είναι για τον κάθε νευρολόγο κάτι παρόμοιο με την εκμάθηση μιας νέας γλώσσας. Όσο πιο τέλεια γίνεται αυτή, τόσο πιο άρτια η συνεννόηση με τον εγκέφαλο. Νευροφυσιολόγοι, έτσι λέγονται οι γιατροί που ασχολούνται χρόνια με το εγκεφαλογράφημα, είναι σε θέση μελετώντας τα κύματα αυτά να μαντέψουν και σωματικές ασθένειες που πρόκειται να έρθουν π.χ. ηπατικές διαταραχές.
